Tímarit Máls og menningar 4. 2020

Á dögunum fengu ritstjórar Timaritsins fyrirspurn frá samnorrænum vettvangi menningartimarita um það hvaða áhrif veirufaraldurinn hefði haft á útgáfuna og gatu ekki séð að þau væru mikil hingad til – engar óvenjulegar breytingar hafa orðið a áskrifendaskránni og enn byðst Timaritinu sem betur fer nóg af áhugaverðu og fjölbreyttu efni til birtingar. Þad sama verður ekki sagt um aðra geira menningarlifsins. Frá miðjum mars hafa hömlur verið á fjöldasamkomum svo erfitt hefur verið að sýna leikrit og halda tónleika, og um þessar mundir hafa flest menningarhús landsins skellt i lás þar til þriðju bylgju covid-faraldursins linnir. Ljóst er að þetta hefur mikil áhrif a alla aðila sem starfa á þessum vettvangi og óskandi að rikisstjórninni takist að bæta hinum skapandi stettum það sem bætt verður – og áhorfendur geri svo gæfumuninn þegar allt fer af stað aftur.
Óvænt áhersla heftisins að þessu sinni á tilfinningar og minningar rímar óneitanlega við ástandið í samfélaginu. Í spjalli við Leif Reynisson rifjar Halldóra Thoroddsen, sem varð braðkvödd í sumar, upp uppvöxt sinn i Reykjavik og Berglind Rós Magnusdóttir ræðir tilfinningar í nafni Hins íslenzka ástarrannsóknarfélags. Dagný Kristjansdóttir rýnir í fimm nýlegar bækur um ofbeldi gegn ungum stúlkum út frá nýjustu kenningum um uppgjör vid slík áföll og Gunnar Már Hauksson veltir fyrir sér konunum í lífi Jóhanns Jónssonar skálds sem Halldór Laxness líkti vid sjö plágur Egyptalands. Þá kynnir Anna Gyða Sigurgísladóttir lesendur fyrir Koddabók japönsku skáldkonunnar Sei Shonagon sem á sitthvað sameiginlegt med tístum og ímyndarsköpun a samfélagsmiðlum samtimans. Hugvekjuhöfundur ársins, Sverrir Norland, kveður með gagnlegu – en vonandi ekki úreltu – ráði til systkina sinna á ritvellinum og tökkum vid honum fyrir frjóar og skemmtilegar